Boliviaanse ditjes en datjes, het dagelijks leven

Ha allemaal,
Vandaag heb ik een fiets gekocht en misschien is het wel leuk om te vertellen hoe dat hier in zijn werk gaat:-)
Al een tijdje was ik op zoek naar een fiets. Hier in Bolivia is de keuze wat fietsen betreft niet zo groot...zeker niet voor volwassenen...Wie je hier eigenlijk ziet fietsen zijn kinderen, dus je ziet kinderfietsjes. De werkers hier bij mij in de buurt, hiermee bedoel ik de mannen, die de tuin bijhouden, die klusjes doen, die het huis bewaken enz hebben ook vaak een fiets. Vaak hebben die zo'n zware zwarte fiets, waar achterop een kistje (wel zelf in elkaar getimmerd van hout)zit en daar zit van allerlei gereedschap in en het steekt eruit...Op het stuurwiel, zeg maar kan dan een kind of nog meer gereedschap....Op zo'n fiets kun je sowieso makkelijk met z'n drieen. Kwaliteit er van is zeer slecht(vandaag geleerd dat ze meestal uit China komen), maar we hebben gelukkig allemaal reapreerders...allemaal van die kleine zaakjes waar werkelijk alles met de hand gerepareerd kan worden.
Het is hier in Bolivia niet de gewoonte om te fietsen, dus de wegen en het verkeer zijn er ook iet op ingesteld...als fietser hop je daarom heen en weer op de krakkemikkige stoep, op de weg...stukje lopend een hele belevenis:-)
Wat volwassenen (vooral mannen) hier wel met de fiets doen, zijn van die wedstrijden met van die snelle fietsen met veel versnellingen...Je spreekt dan natuurlijk over de hogere klasse...en het is maar een heel beperkte groep die zich zo'n fiets kan veroorloven.
Eerst zat ik te twijfelen over zo'n dure fiets met versnellingen maar ja voor de dagelijkse dingen, boodschappen of vervoer als er staking is of (heel bijzonder) als er autoloze zondagen zijn, komende zondag is er weer 1:-)is een gewone simpele fiets zonder versnellingen ook prima en bovendien wordt die minder snel gestolen.
Vanochtend ben ik vroeg naar de Cancha (de markt hier) vertrokken met het gepaste geld (vantevoren had ik uitgezocht hoveel ze kosten, ongeveer 600 Bolivianen) gegaan...een hele reis, eerst met de trufi en daarna moest ik zeker nog een uur lopen om bij de fietsenafdeling te komen...De fietsenafdeling van de Cancha bestaat uit onderdelen voro de fiets...hele fietsen zie je maar weinig.
Bij een van die onderdelenwinkels zag ik dat ze de onderdelen voor zo'n zwarte fiets hadden...ook waren de wielen wat groter want voor Boliviaanse begrippen ben ik natuurlijk supergroot....Dat is dus ook een probleem bij een fiets kopen...Twee mannen zijn een half uur beziggeweest mijn fiets in elkaar te zetten, een prachtig gezicht....:-)Juiste zadel zoeken, ik wilde graag een wat breder zadel...stangen verstellen zodat de hoogte een beetje mijn hoogte is (ik kan nog steeds met platte voeten op de grond maar voor het remmen is dat wel handig...want goede remmen heeft de fiets niet..ik rem dus regelmatig lopend). Daarna moesten er natuurlijk pedalen komen, en er zat een slotje op dat niet werkte...ze zijn daar het langste mee beziggeweest met hameren enzz. Nu ik met de fiets thuis gekomen ben werkt het slotje alweer niet...:-)
Ik kan me nu dus met fiets verplaatsen....nu wil ik er nog een houten kistje op hebben...handig voor mijn tas en boodschappen....een klusjesman kan dat vast wel een keer voor me fixen...
Jullie horen het wel, ik pas me al helemaal aan aan het leven in de derde wereld...eigenlijk zouden jullie eens met me mee moeten fietsen, want het straatbeeld en alles wat je ziet is te "kleurrijk" om in woorden te beschrijven, overal kruiwagens waarop alles vervoerd wordt, karren, gammele bussen in alle kleuren, daartussendoor allemaal van die terreinwagens, taxi's trufi's en overal mensenmenigten in steeds kleurrijket kleding (ik heb vandaag ook de carnavalkleermakers ontdekt...wat een kleurrijk deel:-) en altijd met mooie hoeden en kleurrijke doeken met daarin een baby of eten of wat den ook...
Ik ga nu naar de lavanderia, de wasserij (ook zo mooi, alles wordt nog met de hand gedaan...kleding wordt uitgehangen, werkelijk overal waar water is om te wassen met uiteraard altijd kleine kinderen eromheen)om mijn was iop te halen...de ene dag breng je het weg, je telt alles, het gewicht wordt bekeken met zo'n ouderweste weegschaal en meestal 24 uur later op een vastgesteld tijdstip mag je het op komen halen, je telt het weer..kijkt of alles er is (regelmatig maak ik mee dat dingen verwisseld worden of weg zijn maar ze komen altijd terug...ik mag nu al mee naar achteren lopen om mijn kleren zonodig op te zoeken, want ik kom er zo vaak).
Nou dat was weer wat over het leven in de derde wereld...hoop dat alles bij jullie goed is en tot volgende week,
isolde